Prolog

    Ciężkie krople deszczu bombardowały dach naszego samochodu z wyjątkową wściekłością. Było już ciemno. Na ulicy jednak nie było wielkiego ruchu. Korki miały się zacząć dopiero przed Londynem. W radiu leciała jakaś smętna piosenka, więc zmieniłam radiostację by znaleźć coś żywszego.
- To była dobra piosenka! - sprzeciwiła się mama.
- Ech... Masz dziwny gust muzyczny. - odparłam, przełączając na poprzednią stację. Ona zaśmiała się głośno.
- To prawda.
    Znowu nastała cisza. Przez 15 minut żadna z nas nie zabrała głosu. Tak po prostu wolałyśmy milczeć. Miałam nadzieję, że nieprzyjemne kwestie poruszymy dopiero w domu. Przynajmniej udałoby mi się odwlec trochę awanturę. W domu byłoby mi łatwiej uciec zamykając za sobą drzwi  pokoju, a tu w tej blaszanej puszce nie miałam żadnego wyjścia awaryjnego. Ale niestety moje plany legły w gruzach zaraz po tym jak się narodziły.
- Nie musiałaś być taka nieprzyjemna. Dobrze wiesz jaka jest babcia. Nie odpowiedziałam. Udawałam, że nic nie słyszę. Może wtedy mama odpuści. Znałam ją jednak za dobrze, więc doskonale zdawałam sobie sprawę, że to zdecydowanie nie koniec rozmowy. - Ona naprawdę się starała! - W głosie mamy wyczułam naganę. A więc to była moja wina?
- Jakoś tego nie widziałam! - odparłam obrażona.
- Może nie chciałaś zobaczyć? - zasugerowała.
- A więc to wszystko moja wina?!
- Po części.. - zauważyła ostrożnie mama.
- Byłoby proście gdybyśmy po prostu tam nie jeździły! Po co te całe ceregiele?! To przykry obowiązek dla nas wszystkich! - Wkurzyłam się. Nie miałam zamiaru potulnie słychać jaka to ja jestem niedobra bo powiedziałam jakiemuś staremu babsku, co o nim myślę!
- To nieprawda! Lily to twoja babcia! To jest matka twojego ojca! Należy jej się szacunek!
- Szkoda, tylko że nawet własny syn jej nie szanuje!
- Nie mów tak o swoim ojcu!
- Jakim ojcu?! Kiedy ostatni raz dzwonił?! Kiedy mnie odwiedził?! Ja nie mam ojca!
- Przestań, przecież dobrze wiesz, że..
    W tym momencie zaczęło dziać się coś dziwnego. Samochód wpadł w niekontrolowany poślizg. Trzęsło mną na wszystkie strony i gdyby nie pas bezpieczeństwa, fruwałabym po całym aucie. Przez ułamek sekundy zerknęłam na mamę, która próbowała odzyskać panowanie nad pojazdem. Nagle zrobiło się jasno. Poczułam ogromną siłę uderzenia i usłyszałam przerażający huk. A potem nie było już nic.



    Usłyszałam wycie syren. Pomyślałam, że to dziwne. Dziwne też było to, że w ogóle miałam jakiekolwiek myśli. Otworzyłam ostrożnie oczy, ale nic co zobaczyłam nie układało się w logiczną całość. Ludzie biegali, krzyczeli coś, panował harmider, a ja tkwiłam pośrodku tego wszystkiego nie wiedząc w ogóle co się dzieje. Przeraziłam się. Ostrożnie poruszyłam palcami prawej ręki, co swoją drogą strasznie zabolało i z wielkim trudem odszukałam rękę mamy. Nie wiedziałam skąd wiem, że to mama, ale nie to mnie martwiło. Ręka była lodowata. Nie odwróciłam głowy. Nie chciałam tego widzieć. Pomału zaczęło dochodzić do mnie co się stało. Ponownie zamknęłam oczy i wbrew swojej woli spadłam na samo dno czeluści mojej nieświadomości. Już nic nie czułam, nic mnie nie bolało... Pozwoliłam sobie odpłynąć i miałam nadzieję, że ten stan będzie trwał wiecznie.



    Coś niezmiernie irytująco pikało mi koło prawego ucha. Nie mogłam skupić się na spaniu! Pomyślałam, że jak tylko wstanę zrobię awanturę Davidowi o ten nowy budzik. Co on sobie myślał?! Mimo wszystko trzeba przyznać, że był skuteczny. Niechętnie otworzyłam jedno oko, potem drugie i stwierdziłam, że nie mam pojęcia gdzie jestem. Rozejrzałam się dookoła, ale nikogo w pobliżu nie było. Wnioskując po tym czymś pikającym, co nie było jednak budzikiem i oślepiającym, białym światłem nad głową, sączącym się z dużej lampy domyśliłam się, iż jestem w szpitalu. Ale dlaczego? Co się działo zanim poszłam spać? Pamiętałam wizytę u babci ( o tym wolałabym akurat zapomnieć ) i powrót do domu. Ale czy na pewno do domu trafiłam? Tego nie byłam pewna. Chyba pokłóciłam się z mamą... A gdzie ona jest?
    Nagle przed oczami stanął mi obraz. Dziwne światła, chłód ręki, ból... Łzy napłynęły mi do oczu a pikanie nagle przyspieszyło. Gdzie jest mama? Czy wszystko z nią w porządku? Jak się czuje? Tyle pytań i nikogo w pobliżu, kto mógłby na nie odpowiedzieć! Chciałam wstać, ale zanim w ogóle podniosłam głowę z poduszki, zerknęłam w dół na swoje obandażowane ciało i zmieniła zdanie. W tym stanie daleko bym nie uszła.
    Moje modlitwy wysłuchała pielęgniarka, która przyszła sprawdzić czy wszystko ze mną w porządku.
- Gdzie jest moja mama? Żyje?! - wydarłam się ochrypłym głosem. Pikanie cały czas narastało.
- Spokojnie, tylko spokojnie.
- Niech mi Pani powie...
- Zawołam lekarza. - odparła wymijająco kobieta i szybko wyszła z sali. Super! Wprost idealnie! Mój strach mieszał się z wściekłością tworząc mieszankę wybuchową.
    Drzwi uchyliły się i do sali wszedł David. Od razu wiedziałam, że nie jest dobrze. Spojrzał na mnie swoimi czerwonymi, opuchniętymi oczami, a moje serce przestało bić.
- Miałyście wypadek. Samochód wpadł w poślizg... Zrobili wszystko co mogli... Ona straciła za dużo krwi... Lily... twoja matka nie żyje...
    Dorosły facet stojący przede mną rozryczał się jak dziecko. Ja nawet na to nie mogłam się zdobyć. Po prostu nie mogłam. W tej jednej sekundzie zrozumiałam, że to co dotąd podświadomie przyjmowałam za niemożliwie naprawdę się działo. Mój cały świat w tej jednej chwili roztrzaskał się na drobne kawałki. To był koniec. Koniec wszystkiego...








Okej, na razie to tylko początek. Dosyć krótki początek... I co myślicie? Skomentujcie!!! Błagam, proszę i wgl! xD Nie wiem kiedy pojawi się pierwszy rozdział. Podejrzewam, że jakoś w przyszłym tygodniu jak się wyrobię... Mam nadzieję, że chociaż to się Wam podobało i wrócicie tu wkrótce bo mam jeszcze dla Was kilka niespodzianek! ;) Zwłaszcza, że dopiero zaczynam.. :)
Więc do zobaczenia kochani!! :D
Talitha